Samsung 40JU6410 (test)

Pod względem wyglądu to miłość od pierwszego spojrzenia. Zamiast dominujących u Samsungów z tej klasy cenowej błyszczących czarnych plastików mamy jasnoszare tworzywo, na którym w ogóle nie widać kurzu. Ramka wokół ekranu – zaskoczenie, bo wykonano ją z metalu, a nie plastiku. Największą niespodzianką jest jednak podstawa o tradycyjnym wyglądzie – żadnych szpiczastych nóg czy wymyślnych kształtów; krótko mówiąc piękny, tradycyjny srebrny prostokąt z owalną nogą. A wszystko wykonane z solidnej, grubej, dwuwarstwowej metalowej blachy, czyli żadnych plastików (tak to powinno wyglądac w każdym telewizorze!). Pilot – typowy dla Samsunga, czyli może być. Jakieś wady? Tak – nieobrotowa podstawa.

Menu jest proste i przejrzyste, jak we wszystkich tegorocznych Samsungach z systemem Tizen. Oferowane opcje regulacyjne są typowe dla klasy średniej.

Telewizor wyposażono w matrycę LCD typu VA. To raczej nie jest wyświetlacz Samsunga – układ subpikseli przypomina matryce Innoluksa.

W trybie Film czerń świeci z jasnością 0,045 cd/m², co daje współczynnik kontrastu ANSI równy 2667:1. To dobry wynik – lepszy od wielu modeli SUHD.

W testowanym egzemplarzu przy dolnej i górnej ramce można było zauważyć nieznaczne prześwietlenia, które na szczęście nie były dokuczliwe.

Pod kątem 45 stopni czerń jaśnieje przybierając niebieskawo-fioletowe zabarwienie, a kontrast on/off spada do 531:1:

Nieskalibrowana jasność maksymalna wyniosła 268 cd/m²

W ustawieniach fabrycznych trybu Film odwzorowanie kolorów (na wprost) było dobre, a średni błąd (delta E) wyniósł 2,5. Po kalibracji – zaledwie 0,9.

Kolory pod kątem bledną – co jest niestety typowym zachowaniem matryc LCD typu VA. I tak, gdy patrzymy prostopadle na lewą krawędź ekranu, to przy prawej czerwień jest bardzo blada – niemal różowa.

Telewizor nie oferuje szerokiej palety barw, która w tegorocznych Samsungach dostępna jest dopiero od serii JU6800.

Telewizor oferuje zarówno bardzo dobrą kontrolę płynności ruchu (redukcja drgań), której intensywność można regulować w szerokim zakresie. Rozdzielczość dynamiczna (ostrość ruchu) z włączonym upłynnianiem wyniosła 450 linii. To przeciętny wynik, jednakże typowy dla wyświetlaczy 60-hercowych.

Krawędzie obiektów ruchomych zostały powielone aż 6-krotnie.

Przy włączonej opcji Wyraźny ruch LED, dzięki modulacji jasności podświetlenia, rozdzielczość dynamiczna osiagnęła 1080 linii (maksimum pomiarowe). Niestety, w tym trybie należy pogodzić się z całkowitym brakiem upłynniania ruchu, migotaniem obrazu oraz pewnym echem (cieniem, duszkami) i to po obu stronach ruchomych obrazów. Choć w trybie WRLED krawędzie obiektów ruchomych są powielone 4- a nie 6-krotnie, to ruch nie jest tak czysty jak w modelach SUHD lub u najlepszych rywali (np. w Panasonicu TX-50CX700).

Odtwarzacz multimediów bezproblemowo odtworzył niemal wszystkie pliki testowe: avi, flv, mkv, mov, mp4, mts oraz tp. Nie poradził sobie jedynie z plikami 4K (o rozdzielczości poziomej powyżej 3840 pikseli). Tego typu pliki bez problemu odtwarza większość telewizorów 4K firm Panasonic i Sony.

Zastosowano malutkie głośniki z owalną papierową membraną stożkową.

Brzmienie było poprawne, z przyjemnie miękkim, choć odchudzonym basem. Pomimo tego wymagający użytkownicy będa musieli zakupić głośniki zewnętrzne, grajbelkę lub choćby słuchawki.