Philips 32PFH4100 (test)

Obudowa jest prosta z przewagą czarnego plastiku. Ramka i podstawa są błyszczące, ale tył obudowy matowy. W centrum pod dolną ramką na zgrabnej „wypustce” znajduje się logo Philipsa. W sumie jest całkiem ładnie, ale odnoszę wrażenie, że z bardziej subtelną (czytaj: cieńszą) podstawą, telewizor wiele by zyskał. Podstawa nie jest obrotowa.

Testowany telewizor miał zainstalowane oprogramowanie w wersji 2.080.

Telewizor wyposażono w matrycę LCD typu IPS. Układ subpikseli jest typowy dla wyświetlaczy LG.

W trybie Film czerń świeci z jasnością 0,235 cd/m², co daje współczynnik kontrastu ANSI równy 519:1.

Jest to niska wartość, nawet jak na matrycę typu IPS. Czerń była jednolita, bez przejaśnień. Pod kątem 45 stopni biel staje się ciemniejsza, a czerń jaśniejsza, co skutkuje spadkiem kontrastu on/off (zob. plansza poniżej). Spadek kontrastu nie jest jednak tak duży jak w konkurencyjnym Samsungu UE32J5100.

 

Oglądanie filmów w całkowitej ciemności nie należało do fascynujących doznań, co widać na zdjęciu poniżej.

Przy bardzo jasnej czerni, w kadrze z filmu Interstellar gwiazdy praktycznie zlewają się z jasnym tłem. Inni rywale z tej samej klasy cenowej (np. Samsung 32J5100) potrafią tu dużo więcej. Z powodu bardzo niskiego kontrastu Philips32PFH4100 sprawdzi się nie w zaciemnionej sypialni, lecz w jasnych pomieszczeniach jak np. pokój dzienny czy kuchnia.

Charakterystyka jasności jest zbyt jasna (2,12 przy 10IRE), a zatem trzeba zwiększyć gammę. Poniżej przebieg gammy przed (zielony) i po kalibracji (niebieski).

Nieskalibrowana jasność maksymalna wyniosła 144, a minimalna 33 cd/m²

Odwzorowanie kolorów (na wprost) w ustawieniach fabrycznych trybu Film było akceptowalne, a średni błąd (delta E) wyniósł 5,4. Telewizor ma tylko 1-punktową regulację balansu bieli i nie ma możliwości kalibracji poszczególnych kolorów. Po kalibracji balansu bieli temperatura bieli spadła z nieco zbyt wysokich fabrycznych 6888K do 6620K, a średni błąd odwzorowania barw spadł do 3,5. Jak widać z poniższego wykresu, odwzorowanie trzech barw (RBM) poprawiło się, ale odwzorowanie trzech innych (GYC) uległo pogorszeniu. Niestety, 1-punktowa kalibracja balansu bieli to zbyt mało aby z tego telewizora wyciągnąć coś więcej. Pomimo tego jest niemal nieprawdopodobne, aby ktoś kupując telewizor za 1100 zł chciał wydać 300 złotych na kalibrację, która w przypadku tego modelu niewiele daje. Tak więc analiza wpływu kalibracji na odwzorowanie barw jest czysto akademicka.

Pod kątem kolory wyglądają calkiem dobrze, co jest zasługą i typową cechą zastosowanej w 32PFH4100 matrycy typu IPS.

Telewizor nie oferuje ani możliwości upłynniania ruchu (co jest typowe dla tej klasy), ani żadnych opcji kontroli ostrości ruchu. Rozdzielczość dynamiczna (ostrość ruchu) nie osiagnęła nawet minimum pomiarowego, tj. 300 (z 1080) pionowych linii.

Ruchomy obraz jest bardzo nieostry, a krawędzie obiektów ruchomych są rozmazane.

Odtwarzacz multimediów bezproblemowo odtworzył pliki avi, mov, mp4 oraz tp, lecz nie poradził sobie z plikami flv, mts, czy wmv. Z plikami mkv było różnie: jedne odtwarzał, inne nie. Odtwarzacz może wyświetlać pliki według folderu lub według ich rodzaju. Oferuje też całkiem sporo opcji sortowania plików, których na próżno szukać u niektórych rywali.

 

O dźwięku wydobywającycm się z Philipsa 32PFH4100 można powiedzieć jedno: zrozumiałość dialogów jest bardzo dobra (lepsza niż np. w Samsungu 32J5100). Jeżeli ktoś ma większe wymagania, będzie musiał używać słuchawek lub kupić głośniki zewnętrzne.